Wij, Anneke en Hein, zijn de ouders van Thomas (27-08-1994) en Sander (08-07-1999). Na Thomas en Sander was er nog de wens voor een derde kindje, maar dat wilde niet echt lukken. Maar na een aantal jaar bleek Anneke weer zwanger te zijn. We konden ons geluk niet op. Alles leek goed te gaan. Bij een van onze bezoeken aan de verloskundige kwam de vraag naar boven of we het geslacht wilde weten. En eigenlijk vonden we dat wel een leuk idee. Dus in week 32 van de zwangerschap naar het Ruwaart van Putten Ziekenhuis in Spijkenisse. Op de echo was te zien dat er een broertje bij zou komen. Maar de vreugde werd al gauw vervangen door verdriet. Karin, de vrouw die de echo maakte, vermoedde een hartafwijking. Dat was op vrijdag 4 juni 2004. Er werd onmiddellijk een afspraak voor ons gemaakt in het Erasmus Medisch Centrum voor maandag 7 juni. Na die echo was het duidelijk, onze zoon, die we inmiddels de naam Jeroen hadden gegeven, zou geboren worden met een afwijking die Hypoplastisch Linker Hart Syndroom heet. Nooit van gehoord…. Maar na thuiskomst de meegekregen folder goed doorgelezen, en dan weet je genoeg. Dit is niet goed. Ook bij de familie slaat het nieuws in als een bom. Tot aan onze volgende afspraak in het ziekenhuis zijn we op van de zenuwen en doorlopen we alle mogelijke scenario’s. Dan is het zover voor de afspraak met een van de kindercardiologen van het Sophia kinderziekenhuis. Hij geeft uitleg in detail over wat ons en Jeroen te wachten staat. We worden zelfs naar huis gestuurd met de mededeling dat we ons moeten gaan afvragen of we Jeroen na de geboorte willen laten opereren of dat we de natuur zijn gang laten gaan. Dat houdt dan in dat Jeroen binnen een paar dagen na zijn geboorte zal komen te overlijden. En dat is nu net een keuze waar je als (aankomende) ouders nooit voor wil komen te staan. Maar al snel is het voor ons duidelijk dat we onze Jeroen een kans willen geven.

En dan is het, na een paar valse meldingen, eindelijk zover, de geboorte dient zich aan. Inmiddels is het al hel laat in de avond.

Dus allemaal weer aankleden en op naar mijn zus Jolanda om Thomas en Sander bij haar te brengen. Daarna door naar het Sophia. Ons bezoek heb ik dan inmiddels al aangemeld via de telefoon. Eenmaal aan de toeters en bellen is het wel duidelijk,

vandaag gaat onze zoon geboren worden. En wat een dag voor de geboorte. Het is vandaag 4 augustus en dus de verjaardag van Anneke. Het is inmiddels al ochtend en mijn zus Jolanda en onze zoons Thomas en Sander zijn onderweg naar het ziekenhuis. Maar Helaas is ze net te laat om de geboorte te kunnen bijwonen. Om 08:14 is Jeroen geboren. En allemachtig wat een mooie baby. Geen rimpeltje, geen vlekje, niets van dat. Een prachtige baby!!!!! Maar dan wordt je weer van je roze wolk af geslingerd door alle artsen en verplegers die Jeroen meteen gaan onderzoeken. Eindelijk, na een klein half uurtje mag Anneke hem vasthouden, zoals het hoort. Ik heb hem dan al flink op de foto gezet en heeeel even vast gehouden. En dan gaat Jeroen direct door naar de intensive care neonatologie. Daar wordt hij in een speciaal bedje gelegd en aan allerlei apparatuur gekoppeld. Nadat Anneke zich heeft opgeknapt gaan we samen naar Jeroen. Een hele mooie baby met een heleboel toeters en bellen. Zo hebben we zes bijzondere dagen met ons ventje. De apparatuur waar Jeroen door wordt omringt is al snel gewoon en vertrouwd. Vooral door de liefde waarmee het personeel Jeroen verzorgt maakt dat we ons snel op ons gemak voelen. We bezoeken Jeroen zo vaak mogelijk. Thomas en Sander verblijven veel in de woonkamer van het Ronald McDonaldhuis, in het Sophia Kinderziekenhuis. En dan de dag van de eerste operatie. Heel veel spanning en zenuwen. Het wordt nu letterlijk erop of eronder. Maar helaas, tijdens de narcose is ons ventje overleden. En dan heb je een begrafenis te regelen in plaats van bezoek te ontvangen ter ere van de geboorte. Maar een ding is zeker, ondanks dat Jeroen maar zes dagen bij ons is geweest heeft hij een mooie periode bij ons achter gelaten waar we voor de rest van ons leven op kunnen teren. Wij hebben er voor gekozen om Jeroen niet mee naar huis te nemen na zijn overlijden. Deels om niet met hem te “zeulen” en ook om zijn kamertje te laten zoals het was. Dus zonder dat er een overleden kindje in gelegen zou hebben. Dat vonden wij ook fijner voor Thomas of Sander die over een tijdje misschien in deze kamer gaat slapen.